پیش تر هم بوده که سکوتی خواسته و خلوتی گزیده را به سین و لامِ "سلام" و حا و پآیِ "احوال پرسان" بخشیده باشم - بی که لحظه ای از تردید را به تجربه نشینم.
امروز اما، همه وقت، سر به تردید بودم که این خط نبشته را به انکار بایدم گذارد یا که به انگار بایدم بداشت؟
