مطمئنم که قبلا هم این داستان رو تعریف کرده ام. یه روز سر کلاس آقای دکتر محمد محمدی، استاد بهره وری، یکی از همکلاسی هام که اتفاقا مدیر یکی از شرکت های معروف و نسبتا بزرگ کشور هم بود با دلخوری گفت: "حالا تقصیر ما چیه که مثل بذری می مونیم که تو بیابون افتاده باشه." در کلاس بحث جالبی در گرفت و حاصل این شد که ما نه بذریم و نه در بیابون رها شده ایم. آدمیم و می تونیم بر شرایط فردی و محیطی مون اثر بذاریم.
حالا هم داستان منه. اگه چیزی هست در زندگیم که ناراحتم می کنه یا تغییراتی هستند که فکر می کنم می تونن موجبات بهبود شرایط حال و روزم رو فراهم بکنن، خوب بهتره که دست بکار بشم و اعمالشون بکنم. به همین سادگی.
